Hi, ik ben Sandra. Bouwjaar 1976 (reken zelf dan maar even uit hoe oud ik ben) en woonachtig in de stad Groningen samen met mijn hond Tjibbe (bouwjaar 2021 en te vinden op Instagram @markiesjetjibbe). Hiernaast zie je onze allereerste ontmoeting, Tjibbe was toen 5 weken oud.

Fotograferen doe ik het liefst aan of op het water. De rust en de geluiden van het water maakt dat ik me daar op mijn gemak voel. Het klotsen van het water tegen de kant, de geur van het water, soms een storm die me bijna omver doet blazen, de prachtige zonsopkomsten en zonsondergangen. Geen dag is hetzelfde! Er gaat niets boven het zijn aan, in of op het water!

Ik ben geheel autodidact, foto’s maken is voor mij een gevoelskwestie. Als ik een foto maak dan weet ik vaak al meteen of het een goede foto is of niet.

In januari 2007 besloot ik mijn passie te volgen en mij als zelfstandig fotograaf in Groningen te vestigen. Ik heb mij toen gespecialiseerd in architectuur- en vastgoedfotografie. Mooie opdrachten mogen doen en de sector leren kennen. Helaas kwam eind 2008 de vastgoedcrisis om de hoek kijken. Dag businessmodel…

Na het opzetten en beheren van een aantal webshops, ging het eind 2012 bergafwaarts met mij. Compleet vastgelopen in alles, een fikse burn-out was het gevolg van het steeds maar doorgaan en alle signalen van mijn lijf negeren. Ik kwam thuis te zitten. (Pas) op mijn 43ste bleek ook waarom ik steeds vastloop. Ik kreeg de diagnose ASS (Autisme Spectrum Stoornis). Toen vielen er heel veel puzzelstukjes op zijn plek, maar het was ook best een shock. Jarenlang heb ik het gevoel gehad dat ik ergens tegen het vechten was, maar ik kon niet goed uitleggen wat het was. Jarenlang kreeg ik verschillende (mis)diagnoses en therapieën, maar ik had altijd het gevoel dat er ergens iets niet klopte. Ik had me zo aangepast aan wat de maatschappij van me verwachtte, maar ik kon het dus domweg niet (meer).

Nu krijg ik begeleiding van het ATN (Autisme Team Noord Nederland), om zo meer inzicht in mezelf te krijgen. Het heeft al veel inzichten gegeven, en ik heb nu eindelijk het gevoel dat ik begrepen word door therapeuten/begeleiders. Dat alleen al is zo waardevol! De weg naar herstel is nog lang en gaat met vallen en opstaan, maar het begin is er.

Fotograferen is er de laatste jaren wel bij ingeschoten door mijn burn-out, deze diagnose en het (nog altijd niet geheel) accepteren hiervan. Maar ik hoop het weer op te gaan pakken en mooie foto’s hier te kunnen plaatsen. Ik fotografeer nu alleen waar ik me goed bij voel, en dat is het enige wat telt!

Mjammm...Cookies! Nee, helaas geen lekkere koekjes, maar cookies. View more
Accepteren
Afwijzen